تعیین ارتباط بین سطح هموگلوبین a۱c و افسردگی اساسی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر (عج) اراک

مقدمه: افسردگی یکی از اختلالات شایع خلقی است که علاوه بر نوروترانسمیترها و رویدادهای مختلف زندگی، استرسورهای مختلف درونی چون کلسترول، تری گلیسرید، قند و سایر فاکتورهای خونی نیز در ایجاد آن نقش دارند. با توجه به مطرح بودن هایپرگلیسمی به عنوان یکی از عوامل محتمل در ایجاد این ارتباط و با توجه به تناقض در مطالعات انجام گرفته در این زمینه، ما در این مطالعه بر آن شدیم تا به تعیین ارتباط بین سطوح متفاوت بیوشیمیایی hba1c (هموگلوبین a1c) و افسردگی اساسی بپردازیم. روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی - تحلیلی است که در آن 134 نفر به صورت تصادفی ساده از میان افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر(عج) اراک انتخاب شدند. این بیماران براساس نتیجه hba1c بدو ورود به مطالعه به دو گروه تقسیم شدند: گروهی که hba1c کمتر از 7 درصد داشتند (نفر 55 = a) و گروهی که hba1c بیشتر و مساوی 7 درصد داشتند (نفر 79 = b). سپس میزان افسردگی این افراد ارزیابی شده و این نتایج با استفاده آزمون های کای دو و من- ویتنی یو مورد مطالعه آماری قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان دادند که 40 درصد از افراد افسرده، hba1c زیر7 درصد و 60 درصد آنها hba1c بیشتر و مساوی 7 درصد داشتند و بین hba1c و افسردگی ارتباط معنی دار به دست نیامد. این در حالی است که بین طول مدت ابتلاء به دیابت، مصرف انسولین و ابتلاء هم زمان به هایپرتانسیون با افسردگی اساسی ارتباط معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه به نظر می رسد که عدم کنترل دیابت و در نتیجه افزایش قند خون، به عنوان عامل زمینه ای در ایجاد افسردگی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 شرکت کننده در مطالعه حاضر مطرح نمی باشد.